Ik wil beginnen met het feliciteren van mijn ouders, Ginette en Erik. Deze mijlpaal vertegenwoordigt echt hun toewijding aan elkaar en de mensen met en voor wie ze werken. Ze hebben elkaar tijdens deze reis aangevuld en daarom heb ik niet alleen een enorm respect voor hen gekregen, maar ik ben ook supertrots op wat en hoe ze zijn gekomen om te bereiken. Aangezien ik dit jaar mijn 32e verjaardag van de andere kant van de wereld heb gevierd, heb ik het gevoel dat ik genoeg “achter de schermen”, de bloopers en de vieringen heb gezien om dat te concluderen.
Sommigen van jullie weten dat ik in 2019 de moeilijke beslissing heb genomen om afstand te doen van het familiebedrijf om een ander perspectief te krijgen op mijn verleden, huidige en toekomstige leven. Een beslissing die in mijn ogen een groot nadeel zou betekenen voor mijn ouders en collega’s. Nu besef ik echter hoe dwaas die gedachten waren. Hoe had ik kunnen denken dat ik ze kreupel zou maken als ze zo sterk waren en vastbesloten zich door niets te laten stoppen.
Terug naar mijn reis toen. Toen ik begin maart 2020 Nederland verliet om door Zuidoost-Azië te reizen, werd ik verrast door de reactie van de mensen daar op Covid. Niets leek ongewoon. Maskers waren nog niet bewezen waardevol en quarantaine of social distancing bestond nog niet. Maar ik had het gevoel dat de wereld snel zou veranderen. De economie van Bali zou niet sterk genoeg zijn om de mensen in de basisbehoeften te voorzien en het ziekenhuissysteem is waarschijnlijk niet zo goed georganiseerd als in veel westerse landen. Laat staan dat ik de taal niet sprak.
Dit deed me besluiten een kaart te pakken en op zoek te gaan naar de dichtstbijzijnde westelijke plek bij Bali. Perth was het. Bij aankomst voelde ik me niet zo lekker dus ging ik naar het ziekenhuis voor een covid check. Ik was waarschijnlijk een van de eersten die er ooit een deed, aangezien de resultaten ongeveer een week duurden voordat ik ze terug kreeg. In de tussentijd moest ik mezelf isoleren in een privékamer in het backpackershostel dat ik had geboekt. Op dezelfde dag dat ik mijn goedkeuring kreeg om de kamer te verlaten, ging ik rechtstreeks naar de camperverhuurplaats, waar ik een camper voor 3 weken had geboekt.
Ook kreeg ik het nieuws dat mijn oom en tante in de buurt waren. We besloten af te spreken in Esperance, zo’n 900 km ten zuidoosten van Perth. Kort na de hereniging met mijn oom en tante werden we achtervolgd door grensafsluitingen en diverse andere covid-regelgeving. We zouden op een grote privécamping verblijven die mensen zou opnemen die nergens anders heen konden. Een capaciteit van 1000 mensen, maar we waren er slechts met 5 caravans om te verblijven in dit kleine dorpje genaamd Walpole. We zaten in lockdown.
Er ging een maand voorbij en ik was tot nu toe niet tevreden met mijn reis. Ik had nog niet veel gezien en daar moest verandering in komen. Ik maakte het plan om voor mezelf een 4×4 auto te kopen, met alle benodigde uitrusting om te kamperen om klaar te zijn voor het moment dat de regionale grenzen open zouden gaan en me naar de kust zouden laten reizen. Dit gebeurde in mei en ik ging naar het noorden. De komende 3,5 maanden was ik van Perth langs de kust naar Kununurra gereisd en terug naar Perth, over snelwegen en door modderige diepe rivierovergangen. Ik had gevoelens gekregen voor een mooie meisje Sara, zij reisde op dezelfde manier als ik. We besloten elkaar een kans te geven en vonden een huis in Scarborough (achter het strand)
Binnen de eerste week had ik contact met de Phonak Lyric manager voor Australië, die in 2014 pa en mij in Nederland had opgeleid. Zonder de intentie om bij hen aan de slag te gaan, werd ik meteen gevraagd om voor hen te komen werken . De huidige vertegenwoordiger voor Phonak in WA en SA ging binnen een paar maanden met zwangerschapsverlof en ze waren wanhopig. Dit was een goede kans om een visum, inkomen en vooral een kans te krijgen om deze relatie met Sara te laten groeien. In de tussentijd was Covid echter blijven evolueren, wat betekent dat WA zeer strikte beperkingen had opgelegd aan de grens met andere staten en een volledige afsluiting van reizen naar het buitenland had opgelegd. Perth, een van de meest geïsoleerde steden ter wereld, met de volgende grote stad Adelaide op 2100 km afstand, had nu helemaal geen covid-gevallen. De beperkingen werden opgeheven en het leven ging praktisch door.
Naast het feit dat we nergens heen konden reizen, waren we vrij. Ik leerde snel en paste me aan de Australische audiologie industrie aan, de collega’s en managers leken mijn input leuk te vinden. En de klanten waren blij om hun bedrijf met mij te bespreken. Een groot verschil tussen Australië en Nederland is dat de meeste hoortoestellen worden verkocht door Audiologist en niet door Audiometrist.
Dit maakt de markt veel klinischer. Hier lijkt echter verandering in te komen.
De Australische overheid trekt financiële steun terug en internetwebshops groeien snel. Het is een scenario dat we in Nederland al meer dan tien jaar doormaken. Dit feit heeft me een voordeel gegeven, gezien mijn opgedane ervaring binnen All Ears kon ik de klinieken in Australië van advies voorzien. Waar energie in gestoken moet worden is het begrijpen van klanten, zodat de meest optimale oplossing op maat kan worden aangeboden. Samen met mijn collega’s heb ik een trainingsmodule opgezet om deze audiologen te helpen nieuwe technieken toe te passen. En sindsdien ben ik uitgenodigd om deze strategieën te presenteren aan de directeuren van verschillende bedrijven.
Dankzij deze baan heb ik veel geweldige mensen ontmoet en ben ik naar Zuid-Australië en naar Sydney gereisd (hier is het Australische hoofdkantoor gevestigd). Ik heb het gevoel dat er nog veel meer avonturen in het verschiet liggen. Ik wens alle medewerkers van All Ears een gelukkig jubileum en ik wens alle klanten van All Ears een gezonde en goed horende toekomst. Till we meet again!
Cheers,
Chris